پالس اکسی متری Pulse Oximetry

عبارت است اندازه گیری غیر تهاجمی و مداوم اشباع اکسیژن خون که به آن اصطلاحا SPO2 میگویند.

اکسیژن به محض انتشار از آلوئول هابه داخل مویرگ های ریوی ، عمدتا با هموگولوبین ترکیب شده و به مویرگ های بافتی منتقل می شود. و در آنجا برای استفاده از سلول ها و متابولیسم سلولی آزاد می شود.

اکسیژن به دو روش در خون حمل می شود:
1. به شکل محلول در پلاسما “PO2″ : تنها 3% اکسیژن دریافتی از ریه ها به این روش منتقل می شوند.

2. به شکل ترکیب با هموگلوبین “Sat O2″ : که 97% اکسیژن دریافتی از ریه ها به این روش منتقل می شود.

در جایی که میزان PaO2 بالا باشد برای مثال در مویرگ های ریوی ، بلافاصله O2 با Hb ترکیب می شود، برعکس زمانیکه PaO2 پایین باشد ، برای مثال در مویرگ های بافتی پس از تبادل با سلول ، O2 از هموگلوبین جدا می شود و به واسطه اختلاف فشار از مویرگ های بافتی عبور کرده و به داخل سلول منتشر می شود. مقدار اتصال اکسیژن به هموگلوبین به فشار نسبی اکسیژن محلول در پلاسما بستگی دارد.

مکانیسم اندازه گیری:
اصطلاحی که برای نشان دادن اشباع اکسیژن توسط دستگاه های Stand – Alone یا ماژول های تعبیه شده بر روی سیستم های مانیتورینگ علائم حیاطی استفاده می شود ، SPO2 است.
SPO2 با قرار دادن پروب بر روی انگشت ، نوک بینی ، لاله گوش(نرمه گوش) یا سایر قسمت های نیمه شفاف که بستر شریانی در آنها قابل اندازه گیری است ، کنترل میشود.
بر روی قسمت فوقانی پروب یک دیود منتشرکننده نور وجود دارد که دو نور با طول موج متفاوت شامل قرمز و مادون قرمز تولید می کند.نور از میان بافت عبور می کند (بافت ما بین پروب) و یک گیرنده نوری آن را دریافت می کند. سپس طبق اصول اسپکتروفوتومتری و قانون Beer Lombert میزان نور جذب شده در ضمن عبور از قسمت های مختلف مشخص می شود. نور قرمز توسط هموگلوبین احیا شده و نور مادون قرمز توسط اکسی هموگلوبین جذب می شود. سپس این اطلاعات به ماژول پالس اکسی متری منتقل می شود و با یک محاسبه لگاریتمی طبق فرمول میزان SPO2 مشخص می شود.
پالس اکسی متر مقدار هموگلوبین اکسیژنه شده “HbO2″ و اکسیژن دار نشده “Hb” را اندازه گیری میکند. SPO2 درصدی از هموگلوبین کل یا توتال است که با اکسیژن اشباع شده است.
همانطور که میدانیم شریان برخلاف ورید دارای نبض است و پالس اکسی متر فقط جذب خون نبض دار را که مربوط به خون شریانی است ، نشان میدهد.